03.06.2010 Jedno z najważniejszych doświadczeń kolarskich cz.1

Czwartek, 3 czerwca 2010 · dodano: 07.06.2010 | Komentarze 5

W dniu swoich urodzin, wyprawa w gory, cel Gorce Zachodnie wraz z ich najwyższym szczytem Turbaczem 1310m npm. Prognoza dzien wczesniej pokazywala, iż dzien 03.06.2010 ma być w tych okolicach pogodny, coz… nic bardziej mylnego jak się pozniej okazalo.
Na trase wyruszelym z bratem - Witkiem, nie ukrywam iż troche się obawiałem go zabierac wspominal iż nie jeździł rok na rowerze, na plus przemawialo z kolei jego ogolne przygotowanie (maratony biegowe i duzo ogolnorozwojowki) oraz duze doświadczenie w gorach, piesze wędrówki po wszystkich gorach w Polsce. Tego typu wyprawy zawsze cementuja wiezi :)
Wyruszyliśmy dosc pozno, po drodze mijaliśmy coraz to wcześniejsze dopływy większych rzek wszystko grubo ponad normalne stany.
~12:30 pojawilismy się z małymi problemami w Mszanie Dolnej, samochod zostawiłem w pobliżu neogotyckiego kosciola, kolejna godzina to przygotowanie sprzętu, zebranie najważniejszych rzeczy do plecaka umożliwiających przenocowanie w schronisku i powrot. W koncu start ~13:30, plan początkowo zakładał przejazd zielonym szlakiem az do Kobylich 904m, pozniej czarny do Kudłońia 1274m i w koncu zolty az do Turbacza z finalem w schronisku. Orientacyjny czas dla wprawnego piechura to 9:45, miałem nadzieje na czas w granicach 6h…no wlasnie miałem nadzieje.
Dojazd asfaltem miał mieć około 2km, gdy poraz pierwszy po około 400m zapytałem pierwszego napotkanego rowerzyste czy jedziemy w kierunku zielonego szlaku okazalo się, ze oczywiście jedziemy w przeciwnym kierunku. Na nasze szczescie wspomniany rowerzysta okazal się przewodnikiem gorskim. Nie mogliśmy na początku dojsc do porozumienia gdy w koncu wyjąłem mape by pokazac jaki mamy plan, tak jakos dziwnie na mnie spojrzał – już wiem jak nastepnym razem powinienem się zachowac widzac takie spojrzenie…;)
Po czasie dopiero dochodzi do mnie, ze wspomniany przewodnik lacznie chyba z siedem razy w różny sposób wspominal cos na kształt „naprawde szczerze radze nie isc (a widział ze jesteśmy na rowerach) w tamte rejony przez najbliższy tydzień” widzac ze mój brat powoli traci rezon i pewność siebie, uparłem się aby wskazal nam odpowiedni, o zgrozo azymut, odjeżdżając przewodnik wspomniał, iż wybrany zielony szlak potrafi być mylny w początkowej fazie. Po pozegnaniu i przejechaniu około 2km, trafiamy w koncu na oznacznie szlaku (jak się pozniej okazalo jednego z nielicznych, oznaczenia szlaku to naprawde rzadkość), na dystanie 1,5km znalazłem dwa znaki, stwierdziłem ze to był wlasnie ten mylny fragment – nic bardziej mylnego.
Po pokonaniu malego asfaltowego podjazdu (uśmiecham się w duchu gdyz na terenie poznania i okolic nie ma nic dłuższego;>) wjechaliśmy w urocza dróżkę wysypana tłuczniem wijaca się wśród chalup – pomyślałem sobie mam nadzieje, ze w tych gorach jest cos jeszcze oprocz tych autostrad…
Tak wiec nagle droga się konczy a dalej zaczyna hala z laka po pas i cos na kształt sladu po jakims zwierzaku - może krowa tedy szla… - wtf! tu mialbyc szlak! Wracam do ostatniej chałupy i pytam, czy wie Pan którędy na zielony szlak bo chyba zle gdzies skręciliśmy – a juhas na to, dobrze jedziecie dalej, trzeba przez laki az do drozki wyzej…

No to coz chcieliśmy gor to jedziemy, i zaczyna się masakryczny podjazd laka wzdłuż jakiegos potoku, po 20m jestem caly mokry od wody z trawy.
[/URL]
Dodatkowo tylni Race King nie nadaja się do niczego, nawet na trawie boksuje, kazde bloto konczy się zrywaniem kontaktu z podłożem, probuje pedałować z maksymalnych wyczuciem ale wieksze goreczki na podjezdzie koncza się boksowaniem,

naprawde zaczynam się martwic, na bloto, sliskie kamienie i korzenie ta opona się zdecydowanie nie nadaje!!!

Poniżej zdjecie wspomnianej laki, zaczelismi mozolnie ją podjeżdżać mniej wiecej na wysokości podnóża wczesnieszej gorki w tle

po mniej wiecej 40min podjazdu na lace…nagle zaczynam się rozpędzać… tyle że zjeżdżam w dol, ku**** lancuch pekl,

no co za pech…wolam brata i mowie ze jest problem, mam zapasowa spinke ale to jest wszystko, rozkuwam szybciorem lancuch i zakladam 2 spinke. Caly czas mysle o zapasowym łańcuchu, który w sumie nie zostawiłem az tak daleko, co wiecej na wszelki wypadek wziąłem 2gi pelen komplet kol na okazje wlasnie takich warunkow. Mysle jednak, jest wczesnie zobaczymy jak będzie.
Po wyjedzie z laki, koszmarne bloto, ale coz to kolejny symbol zielonego szlaku, po prawie 2km lak.

Jedziemy dalej, na pewno jedziemy w dobrym kierunku mamy za soba jakies 8km, wjeżdżamy w jakas wioske w srodku niczego, uwaleni blotem po ostatnim tygodniowym opadzie, w miedzyczasie oczywiście zaczyna lac, wydaje mi się ze pada ze wszystkich stron nawet od dolu, szykuje się naprawde ostra jazda. Mielac w blocie miejscami po oski dojeżdżamy do zjazdu, betonowymi plytami – chyba zgubiliśmy szlak…po zjezdzie po plytach , widze jak brat zerka ze zdziwieniem na tylne kolo, oczywiście do kompletu trafila się guma…
Ponizej miejsce, w którym zapewne ja zlapal

zatrzymujemy się pod daszkiem lokalnego „Piotr&Pawla;” ;>

po zmianie detki jedziemy dalej, i moich paru cennych braterskich radach ;> naszym oczom ukazuje się nagle drogowskaz Mszana Gorna 3km!!! (przeciez jechalismy na zachod a okazuje się ze zrobilismy kolko! nie jedyne tego dnia jak pokazala historia).
Nie ma jednak tego zlego co by na dobre nie wyszlo mowie sobie, w sumie do samochodu mamy jakies 4,5km z tego miejsca. Wracamy do samochodu, biore nowy lancuch, dobrze ze go wzialem na wszelki wypadek, oraz zmieniam kolo na Nobby Nic’a 2,1.

Tym razem kolejne podejscie do zielonego szlaku z zupelnie innego miejsca, obiecujacy podjazd ladnie oznaczony zielonym szlakiem wzdluz kolejnego strumyka który z czasem pokrywa się z samym szlakiem, dosc meczacy bardzo techniczny podjazd 1,4km, po czym po namowie brata skrecamy w „odnoge” zielone szlaku, który jak się pozniej okazuje się, jest jakims szlakiem przyrodniczym dla maniakow. Wspomniany szlak prowadzi kolejne 400m meczacego kretego podjazdu po czym, zamienia się w fantastyczny waziutki singletrack wzdluz osuwajacego się miejscami zbocza, trawersem robimy zjazd ponad 1400m zjazdu z cyklicznymi zakretami rzedu 270 i wiecej stopni, swietny trening, jazda po mokrych korzeniach dostarcza nie zapomnianych wrazen po czym znowu docieramy do strumienia kilkaset metrow nizej…i ponowne wspinanie do momentu rozjazdu i wyzej, ostatnie 200m niestety już z buta, woda robi się zbyt gleboka. Po jakims czasie szlak się konczy…dochodzimy do jakiegos wielkiego krzyza na srodnku hali jakis lokalny szczyt zapewne, pomimo najszczerszych checi nie udalo mi się go zidentyfikowac. Zjezdzamy laka w kierunku doliny może będą jakies domostwa i czegos się dowiemy. Po pewnym czasie faktycznie trafiamy na fajna waziutka uliczke miedzy chalupami, tutaj siegamy po porade miejscowych, jako ze ich miejscowosci nie znalezlismy na mapie w skali 1:35000, wielce pomocni miejscowi kieruja nas dalej w kierunku blizej nieokreslonej drogi. Jedziemy dalej przecinamy jakis strumien, podjazd kilkaset metrow i znowu zagadkowe skrzyzowanie, co dalej…nic to, jedziemy tam gdzie stromiej w mysl reguly ze ktoras z tych drog poprowadzi nas na szczyt. Tym razem na przelaj przez kolejna lake, przy okazji deszcz przybiera na sile. Tym razem NN daje rade, narzekam na przedniego RK ale da się jechac. Po kolejnym kilometrze dojezdzamy do rozwidlenia szlakow, ciezko powiedziec co się tutaj krzyzuje z jednej strony bloto i zdrugiej strony bloto w jedna strone biegnie sciezka nie uczeszczana od czasow Cara Mikolaja a w dol, potok mniej wiecej do polowy lydki z kamerdolcami wielkosci przenosnej lodowki, ale coz to na jednym z kamieni widze zielona kropke! To chyba szlak, szybka decyzja jedziemy tedy,po kilku metrach centralnie ladujemy się w srodku nurtu, tu przynajmniej nie ma blota tylko mega zimna woda i miliard kamieni, o stromiznie nic nie mowiac,

tak naprawde dopiero w tym momencie pozwolilem sobie na szeroki usmiech, taaak ten zjazd jest wart wszystkich mek, zjezdzam pierwszy patrzac jak radzi sobie mój brat, i o dziwo chlopak daje rade, chyba mamy cos w genach :> zaczynaja się akrobacje po 200m zjazdu kamienie robia się wieksze a potok wcina się glebiej w ziemie, co jakis czas wskakuje kolami na zbocze aby odbijajac się ominac nie przejezdne przeszkody, nie wiem jak na to wpadlem nigdy tego wczesniej nie probowalem, ale manewr jest mega skuteczny. Lawirujac miedzy kamieniami dojezdzamy nagle do asfaltu i kolejnego domostwa, obok stoja mlodzi gorale z wyrazem zaskoczenia na twarzach, zapytali nas skad się tu wzielismy pokazujemy potok za naszymi plecami, mala satysfakcje przynioslo nam wyraz ich spontanicznego uznania  w tym momencie czas na kolejna fote
foto
kolejny etap to ponowne bladzenie po okolicznych wiochach i slepych poczatkowo dobrze rokujacych drozkach. Mniej wiecej godzinie bladzenia wśród niezliczonych hal dojezdzamy do malej willi, po kolejnej analizie mapy stwierdzamy, iż niestety chyba nie odnajdziemy 3 szlakow szczególnie ze mamy problem z jednym. Musimy trafic do miejscowosci mozliwie najblizszej Turbaczowi i stamtad dopiero jakims szlakiem. W miejscowej willi uczynna Pani kieruje nas na Koninko, to tylko kolejne 11km, jadac „asfaltem” jade dosc ostro, widze jednak ze brat nie za bardzo nadaza, nieco zwalniam po drodze brat dzieli się ze mna obawami ze może być ciezko w koncu to gory i lepiej nie bladzic po ciemku itp, itd. Szybko przywoluje go do porzadku ;> i jedziemy dalej, ostatecznie wybor pada na niebieski szlak.
~19:30 jestesmy w Koninku, pierwsze 1200m to podjazd ~8% nawet rownym asfaltem, pelen luz, nawet udaje nam się zawadzic o jeden sklepik o dziwo czynny kupuje najdrozsza na swiecie wode mineralna 3pln, ostatnie tankowanie resztki snikersow (do tej pory zeszly 5snikersow na glowe + polowka czekolady). 400m za sklepem wspomniany podjazd, po którym konczy się asfalt i zaczyna typowa gorska droga tym razem jakies 400m podjazdu
i kolejna watpliwej jakosci fota z podjazdu :>

po drodze widok spienionego strumienia, cos pieknego, na szczescie akurat nim nie musielismy podjezdzac :>

oraz pierwszy drogowskaz na Turbacz, wtedy nie wiedzialem ze bedza to najtrudniejsze 5km jakie udalo mi się spedzic na rowerze bądź z rowerem.
Ponizej zdjecie pokazujace belki w poprzek szlaku powstrzymujace osuwiska oraz pelniace role schodow

pozniej te belki sa miejscami co 30cm na dystansach kilkudziesiecio metrowych, deszcze caly czas pada, wilgotne belki ociekaja woda w temp kilku stopni, pomiedzy belkami masa poskrecanych rownie wilgotnych korzeni. W wiekszosci roweru nie da się poprowadzic nie mowiac o jezdzie, rower przez ramie i ostroznie krok za krokiem pokonuje kolejne schody, calosc szlaku w poczatkowej fazie to dosc szeroki trawers ~120m w porzek zbocza, który z czasem zamienia się w luzna serpentyne wokół zbocza, gdy byloby sucho i jasno można byloby się pokusic o podjechanie nawet 30% trasy, nam udaje się maksymalnie 10% ze srednia w granicach 4,5km/h. Jest już po 20, brat daje mi popalic jeśli chodzi wlasnie o podchodzenie. Generalnie robi mnie jak chce, sytuacja się zmienia gdy w koncu można chociaz krotkie sekcje pokonac na rowerze, miejscowe wyplaszczenia, mostki, strumyki czy w koncu w miare twarde podjazdy.
Po jakims czasie brat wola mnie do siebie i pokazuje salamandre wśród traw, tak aby nie sploszyc staram się zrobic odbra fotke, przyzwyczajony do szybszych od swiatla zwinek wiem ze gwaltowny ruch z mojej strony spowoduje blyskawiczna ucieczke. Gdy jednak jaszczurka nie reaguje gdy robie jej zdjecie z 10cm, postanawiam zrobic jej krotki filmik z jak zakladam spekakularnej ucieczki,

Jak się okazuje ten gatunek jest dosc niemrawy ale niezmiernie pocieszny w nieco lepszym nastroju ruszamy dalej. Przecwiczylem chyba wszystkie możliwe chwyty roweru, po jakims czasie szlak przestal się wic wokół zbocza, szlismy raczej wzdluz jednego kierunku uznalem to za dobry omen, niebezpiecznie zblizala się 21:00, i powoli robilo się strasznie
Witek podchodzil z rowerem znacznie sprawniej ode mnie, pojawiajaca się znikad mgla ograniczala pole widzenia do max 10m. Stwierdzilismy ze od teraz się nie rozdzielamy.
Po jakims czasie doszlismy do super miejsca, potezne zwalone buki wzdluz szlaku, pomimo ciemnosci ciachnalem kolejna fote, na ktorej znowu nie wiele widac.

Od 20:40 było już naprawde ciemno, na szczescie dosc przypadkowo miałem ze soba latarke, przed wyjazdem przyuwazylem jak ojciec bawi się nowa latarka, zapytalem czy nie pozyczy bo może nam się przydac. Gdyby nie ten krotki epizodzik jestem przekonany ze czekala by nas noc w lesie i deszczu…
Ponizej klimatyczne zdjecie kilka minut po 21:00 miałem nadzieje ze widoczne przejasnienie to już polana na ktorej znajduje się schronisko, oczywiście było inaczej..

Ponizej krotki filmik z jazdy przez polane, na którym nic nie widac… bo tak wlasnie było ;>
Filmik
Już w totalnych ciemnosciach 21:05 rozpoczela się burza, na szczescie grzmoty rozlegaly się po krotkich przeliczenia jakies 3,6km od nas, brat dostal nagle olsnienia i zboczyl z czegos co dotychczas wydawalo nam się sciezka, stwierdzil ze już był tutaj i pokazl blizej nieokreslone miejsce z prawej strony, podobno miał być tam daszek i jakas mapka, i rzeczywiscie tak było. Nie ukrywam ze strasznie mi tym zaimponowal :) Zadzwonilismy do schroniska z prosba o wskazowki, po krotkiej rozmowie i zamowieniu na wszelki wypadek wielkich mich fasolowki, zaczelismy jechac dalej. Trzymalem latarke w zebach, jechalismy wysoka na jakies 30cm twarda borowczyzna, dodatkowa sama gleba była dosc grzaska, blotko na jakies 5cm i sporadyczne wieksze kaluze. Po jakichs 10minutach dojechalismy do szerokiego gliniastego traktu, oczywiście caly splywal woda gleboka do polowy lydek, generalnie już nic na mnie nie robilo wrazenia.
Po kolejnych kilku minutach z prawej strony w odleglosci mniej wiecej poltora metra zlapalem latarka zarys jakiegos przedmiotu

Niestety napisy były nieczytelne, ale zauwazylem emblemat roweru, doszlismy do czerwonego szlaku rowerowego :>
Po kolejnych kilkunastu minutach uslyszelismy warkot quad’a, kolejny zaszczyk endorfin, tu jednak sa ludzie :) okazalo się ze to dwoje ratowniko GOPRu jedzie zbierac jeszcze 3 turystow w dole czerwonego szlaku, zostalismy zidentyfikowani jako „ci z rowerami”.
Po sladach quad’a dotarlismy w koncu do oazy, tego widoku dlugo nie zapomne

Rower przedstawial soba obraz nedzy i rozpaczy, obok jednak znalazle kran i waz podobno do czyszczenia butow, kolejne 5minut to mycie roweru. Pierwszy raz od jakichs 5godzin przestalo mi padac na glowe.
Wzielismy pokoj 3osobowy, rowery poszly pod klucz do sauny ;> zrzucilem wszystko co miałem, (kolejne zdjecie to stopa, dla tych o slabszych nerwach ;>)

z totalnie przemoczonego plecaka wyjalem suche ciuchy które przezornie wlozylem do torby na smieci. Szybki prysznic w nieco cieplejszej niż ta na zewnatrz wodzie i udalem się miche fasolowki. Rozwiesilismy mokre ubrania, buty itp, bez jednak nadzieji ze do jutra wszystko wyschnie. Kilka minut przed 22:00 dotarlismy do schroniska, o 22:10 burza dotarla do schroniska. W schronisku była jakas druzyna harcerzy która nocowala w tym miejscu już od 3dni z uwagi na pogode, bylo jeszcze oprocz nas z 8osob, w korytarzu spotkalem pare która ze szlaku podjal GOPR, mieli jeszcze 1,5h do schroniska kiedy się poddali.

Kilka luznych obserwacji, lekcje odbrobione:
>przez ponad 6h na rowerach nie spotkalismy ani jednego rowerzysty
>na oznaczonych szlakach nie spotkalismy ani jednego turysty piechura
>krotkie spodenki podczas deszczu się nie sprawdzaja
>luzne spodenki kolarskie, sa mega niebezpieczne w gorach, podczas szybkiej zmiany pozycji na rowerze potrafia się zachaczyc o siodelko, podczas awaryjnego wypinania potrafia się zachaczyc i pociagnac rower
>nigdy wiecej race king’a jako opona napedowa
>rzeczywiscie najbezpieczniejsze miejsce na szlaku to te którym plynie glowny nurt potoku
>nauczylem się wykorzystywać korzenie i duze kamienia do gwaltownych zmian kierunku jazdy
>jadac w gory zawsze bierz plecak (ochrona kregoslupa, caly syf z tylnie opony zatrzymuje się na plecaku)
>kurtki które zwa się nieprzemakalnymi sa takie tylko przez 1godzine jazdy w ekstremalnych warunkach
>przy kolejnej wyprawie nie może zabraknac dobrej klasy czolowki
>miejscowi nie znaja lokalnych tras, bardzo często dzieki „pomocy” zapewne w dobrej wierze dosc dlugo bladzilismy
>podczas dlugotrwalych ulewnych deszczow, piesze szlaki nie nadaja się do podjazdow
>po raz pierwszy docenilem role daszku w kasku
>podczas jazdy trawersami trzymaj się zbocza, kilka razy przejezdzajac spowodowalem male osuwisko, raz w ostatnim momencie zlapalem się drzewa dzieki czemu nie stoczylem się wraz rowerem w dol zbocza
>jeśli brac ze soba mape to tylko zalaminowana
>latarka i suche skarpetki twoim najlepszym przyjacielem
>kupic mala cyfrowke

przewyzszenia: 2840m
strefa: 3
samopoczucie: 5
wysilek: 10